Przeglądaj
Ostatnie zgłoszenia
Teraz wyświetlane 1 - 5 z 193
- PozycjaDrzewo w Edenie w Księdze Jubileuszy(Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie Wydawnictwo Naukowe, 2024) Mętel, Adrian; Jędrzejewski, SylwesterKsięga Jubileuszy reinterpretująca intertekstualnie Księgę Rodzaju i Księgę Wyjścia modeluje je zgodnie z ówczesnymi potrzebami wspólnoty Izraela. Nadaje im przesłanie nadziei i zachęty, motywując do zachowania norm moralnych i religijnych. Autor księgi wskazuje przy tym, że opieka Boga nad Izraelem rozpoczęła się już w czasie pierwszego szabatu w historii, czyli szabatu odpoczynku Boga po stworzeniu. Rdz 2–3 w reinterpretacji Księgi Jubileuszy postrzega biblijne drzewo ze środka ogrodu jako „drzewo życia” i rozumie je jako „Torę życia”. Drzewo i dostęp do niego, inaczej niż w tekście biblijnym, mogą być nagrodą dla człowieka w rozumieniu Księgi Jubileuszy. Owoce „drzewa życia” dostarczają środków, dzięki którym sprawiedliwi zyskują możliwość życia wiecznego w radości. Można wnioskować, że autor Księgi Jubileuszy rozumie drzewa z biblijnego ogrodu jako symbolizację sprawiedliwych, którzy mają udział w życiu wiecznym, w chwale Boga. Paradoksalnie zerwanie owocu z drzewa, jest uzyskaniem środków, dzięki którym człowiek sprawiedliwy mógłby żyć wiecznie. Zapewne problem znajduje się w wykorzystaniu tych środków przez człowieka. Rajski ogród będzie jednak służył jako miejsce ostatecznego przebywania sprawiedliwych po ich śmierci. Analiza intertekstualna Jub 3, 17–25 pokazuje Adama jako pierwszego kapłana rajskiego sanktuarium Boga. W tymże sanktuarium, w scenie kuszenia przez węża z Rdz 3, 5, Jub zdaje się widzieć odniesienie do anielskich istot niebiańskich poprzez stosowanie liczby mnogiej w tłumaczeniu „jak Bóg”, podobnie jak Targum Neofiti. Sanktuarium Edenu w interpretacji Jub można postrzegać jako sanktuarium uświęcenia człowieka. Ostatecznie pierwsi ludzie nie skorzystali z tej możliwości. Księga Jubileuszy swoje przesłanie odnosi do czasów eschatologicznych, ponieważ wtedy życie ludzkie zostanie całkowicie odnowione (por. Jub 1, 29). Wskazuje również, że życie w czasach ostatecznych będzie koncentrować się wokół Jerozolimy i rajskiego sanktuarium, które ma być źródłem życia wiecznego. Ogród rajski, ogród rozkoszy w Edenie z drzewem życia i jego owocami to „ogród Tory”, dający życie wieczne.
- PozycjaIntertekstualność w egzegezie biblijnej(Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie Wydawnictwo Naukowe, 2024) Jędrzejewski, SylwesterPapieska Komisja Biblijna w dokumencie pt. Interpretacja Biblii w Kościele w ramach metody semiotycznej umieściła zjawisko intertekstualności. Czy można je rozumieć też jako metodę? Można, ale narzuca ona szereg uwarunkowań. Publikacja przedstawia intertekstualność w badaniach biblijnych wraz z ograniczeniami, które wynikają z konieczności traktowania tekstów biblijnych jako natchnionych. Relacja badań literackich do badań literacko-teologicznych nie pozwala na bezkrytyczne podejście do tekstu Biblii w duchu postmodernistycznym. Subiektywna dekompozycja (dekonstrukcja) tekstu biblijnego zagraża poszukiwaniu i odnalezieniu sensu przekazu Słowa Boga, jego orędzia. Wprowadza bowiem kategorię prawdy subiektywnej. Choć intertekstualność w Biblii jest zjawiskiem naturalnym, to domaga się ona w hermeneutycznej eksplikacji zachowania zasad hermeneutyki biblijnej, nieograniczającej się do hermeneutyki badań literackich.
- PozycjaZwycięska walka prawdziwości nad fałszem w Apokalipsie(Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie Wydawnictwo Naukowe, 2024) Zbroja, BogdanArtykuł bada znaczenie prawdy i kłamstwa w Apokalipsie św. Jana, zwracając uwagę na brak bezpośredniego użycia terminu ἀλήθεια w tej księdze, mimo że dla Jana było to kluczowe pojęcie. Autor analizuje użycie terminów związanych z prawdą, takich jak ἀληθινός, oraz terminów oznaczających fałsz, takich jak ψευδής, ψεῦδος i ψεύδομαι. Wykazuje, że słowo ἀληθινός pojawia się dziesięć razy, głównie w kontekście opisu Boga i Jezusa jako „Prawdziwych” i „Wiernych”, podkreślając ich autentyczność i niezawodność. W pierwszej części artykułu autor przygląda się miejscom w Apokalipsie, w których mowa jest o prawdziwości i autentyczności. Analizuje fragmenty dotyczące Listów do Siedmiu Kościołów, w których Jezus przedstawił się jako „Święty i Prawdziwy”, wzywając wiernych do wytrwania w wierności. Omówione są również wizje niebiańskie, gdzie Bóg jest uwielbiany za swoje „prawdziwe i sprawiedliwe” wyroki, a Jego wierni są za tę wierność nagradzani. W drugiej części artykułu autor skupia się na obrazach fałszu i kłamstwa, analizując terminy ψευδής, ψεῦδος i ψεύδομαι. Pokazuje, że kłamstwo jest przypisywane fałszywym apostołom i przeciwnikom Boga, którzy zostaną ostatecznie ukarani. Podkreśla, że osoby posługujące się kłamstwem nie mają udziału w zbawieniu i są wykluczone z Nowej Jerozolimy. Wnioski z badań podkreślają, że Apokalipsa wzywa do trwania w prawdzie i wierze w Jezusa, jedynego „Prawdomównego”, oraz do odrzucenia fałszu i kłamstwa. Autor sugeruje, że w świecie pełnym oszustwa jedynym pewnym punktem odniesienia jest Bóg i to, że wierni są wezwani do naśladowania Jego prawdomówności, aby osiągnąć zbawienie oraz udział w wiecznym życiu w Nowej Jerozolimie.
- PozycjaSoteriologia Teodoreta z Cyru w Komentarzu do Listu św. Pawła do Rzymian(Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie Wydawnictwo Naukowe, 2024) Kasprzak, DariuszTeodoret w Komentarzu do Listu do Rzymian streścił soteriologię Pawła z Tarsu. Stwierdził, że głoszona poganom i żydom Ewangelia, objawiona przez Boga, jest dobrą nowiną pojednania człowieka z Bogiem, pokonania szatana, odpuszczenia ludzkich grzechów, unicestwienia śmierci, zmartwychwstania umarłych, życia wiecznego i królestwa niebieskiego. Ta ewangelia realizuje się przez przedwiecznego Boga – Słowo, które stało się człowiekiem. Przyjęcie tej nauki jest łaską Bożą, a ci, którzy uwierzyli w nią, dostąpili zbawienia. Dobre wybory człowieka, realizowane na drodze pobożności i cnoty, potwierdzają nawracanie się człowieka do Boga. Wytrwałe wysiłki moralne człowieka przybliżają go do Boga. Nie mają jednak wartości zbawczej, bo zbawienie dokonało się jedynie w Chrystusie, a dostępuje się go jedynie przez wiarę na drodze łaski.
- PozycjaDuchowy testament Apostoła Narodów (Dz 20, 17–38; 2 Tm 4, 1–8)(Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie Wydawnictwo Naukowe, 2024) Witkowski, StanisławArtykuł składa się z dwóch części. Zarówno pierwsza (Dz 20, 17–38), jak i druga (2 Tm 4, 1–5) traktują o apostole Pawle i są ściśle ze sobą powiązane. Z punktu widzenia literackiego wspomniane perykopy z Dziejów Apostolskich oraz z Drugiego Listu do Tymoteusza przyjmują wartość testamentu, mimo że w przypadku Dziejów mamy do czynienia faktycznie z mową pożegnalną. Jednak jest ona ostatnim słowem skierowanym do starszych z Efezu, dlatego można ją uznać za testament. Zaprezentowana w tych tekstach postać Pawła, chociaż w niektórych fragmentach odbiega od historii, to jednak spełnia swoją funkcję zamierzoną przez autorów. Stanowi jasny punkt odniesienia dla Kościoła po-apostolskiego w czasach zmagań o prawdę i moralną postawę odpowiedzialnych za wspólnotę eklezjalną.