Synod Biskupów instytucją promującą synodalność w wymiarze powszechnym
| dc.contributor.author | Rozkrut, Tomasz | |
| dc.date.accessioned | 2024-08-27T06:14:36Z | |
| dc.date.available | 2024-08-27T06:14:36Z | |
| dc.date.issued | 2024 | |
| dc.description.abstract | Podejmując temat roli i znaczenia Synodu Biskupów we współczesnym Kościele, także jako o instytucji promującej synodalność w wymiarze powszechnym, należy wskazać, że mamy do czynienia z instytucją kościelną, która w roku 2025, będzie świętować nie tylko sześćdziesiąt lat swojego istnienia, ale przede wszystkim faktycznego i owocnego oraz dynamicznego funkcjonowania. W tym kontekście warto zaznaczyć, że jest ona ciągle dostosowywana do dynamicznej eklezjologii posoborowej i że w przekonaniu papieża Franciszka od czasu soboru watykańskiego II poprzez zgromadzenia Synodu Biskupów doświadczaliśmy w sposób bardzo intensywny konieczności oraz piękna „wspólnego wędrowania”. W tych słowach urzędującego biskupa rzymskiego mamy przywołanie tego, czym ma być każdy synod, bowiem łacińskie słowo synodus nie oznacza nic innego, jak „kroczyć razem”. Z tego powodu ojciec święty od początku swojej posługi Piotrowej zwraca szczególną uwagę na Synod Biskupów, ufając, że będzie się on rozwijał, by jeszcze lepiej sprzyjać dialogowi i współpracy biskupów między sobą i z biskupem Rzymu. Do ożywienia tego dzieła – przypomina – konieczne jest silne przekonanie, że wszyscy pasterze są ustanowieni, by służyć świętemu ludowi Bożemu, do którego sami należą na mocy sakramentu chrztu. Co więcej, podejmowane decyzje Franciszek ukazuje w relacji do magisterium Jana Pawła II i zgodnie z życzeniem wyrażonym wiele lat temu przez polskiego papieża pragnie szukać „takiej formy sprawowania prymatu, która nie odrzucając bynajmniej istotnych elementów tej misji, byłaby otwarta na nową sytuację”. Biskup Rzymu widzi konieczność dowartościowania, ale i doskonalenia instytucji Synodu Biskupów, będącego cennym dziedzictwem soborowym i wyrazem kolegialności, co podkreślali Paweł VI i Jan Paweł II. Synodalność pozostaje bowiem „drogą, której Pan Bóg oczekuje od Kościoła w trzecim tysiącleciu”. | pl |
| dc.identifier.doi | https://doi.org/10.15633/acan.20105 | |
| dc.identifier.uri | http://hdl.handle.net/123456789/579 | |
| dc.language.iso | pl | |
| dc.publisher | Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie | |
| dc.relation.ispartof | Annales Canonici 20 (2024) 1, s. 95–115 | |
| dc.rights | Attribution 4.0 International | en |
| dc.rights.uri | http://creativecommons.org/licenses/by/4.0/ | |
| dc.subject | biskup rzymski | |
| dc.subject | kolegialność | |
| dc.subject | Sobór Watykański II | |
| dc.subject | Synod Biskupów | |
| dc.subject | synodalność | |
| dc.title | Synod Biskupów instytucją promującą synodalność w wymiarze powszechnym | |
| dc.type | article |