Aborcja w ustawodawstwie karnym papieża Franciszka (I): „ratio legis”, czyli dobro prawnie chronione oraz znamię sprawcy przestępstwa

Uproszczony widok
dc.contributor.authorSkonieczny, Piotr
dc.date.accessioned2025-05-14T09:24:58Z
dc.date.available2025-05-14T09:24:58Z
dc.date.issued2025
dc.description.abstractW pierwszym artykule serii autor zajmuje się ratio legis theologica (II.) oraz znamieniem sprawcy przestępstwa (III.). Wskazuje na aktualność zagadnienia, chociaż sam przepis łaciński w wyniku reformy prawa karnego papieża Franciszka zachował dotychczasowe brzmienie (I.). Nastąpiła jednak zmiana systematyki tego przestępstwa w kodeksie łacińskim poprzez dodanie nowego § 3 do kan. 1397 CIC 2021 odnośnie do odpowiedzialności duchownych (II.2.). W ten sposób podkreślono niezmienną „ratio legis theologica” ochrony życia ludzkiego w ustawodawstwie karnym Kościoła (II.1.). Autor krytykuje wszakże brak podobnej ochrony życia w sytuacji eutanazji i wspomaganego samobójstwa, chociaż w obydwu tych przypadkach – i w poczęciu, i w naturalnej śmierci – chodzi o to samo dobro prawne (II.3.). Zdaniem autora jest jasne, że aborcja kanoniczna jest przestępstwem powszechnym (III.1.). Jednakże zaostrzając karę za aborcję dla duchownych, ustawodawca kościelny wprowadził także w prawie karnym łacińskim typ kwalifikowany przestępstwa aborcji (III.3.). Autor wyraża ubolewanie, że przy okazji reformy nie przywrócono w opisie czynu wyrażenia matre non excepta z kan. 2350 § 1 CIC 1917. Na tle ustawodawstw świeckich byłoby bowiem wskazane wyraźne uregulowanie kwestii kanoniczno-karnej odpowiedzialności matki (III.2.).pl
dc.description.abstractIn the first article of the series, the Author deals with the “ratio legis theologica” (II.) and the perpetrator element (III.). The Author highlights the actuality of the topic, even though the Latin norm itself has retained its previous wording (I.), following Pope Francis’ penal reform. However, there has been a change in the systematisation of this delict in the Latin Code with the addition of a new § 3 to can. 1397 CIC 2021 concerning the responsibility of the cleric (II.2.). In this way, the immutable “ratio legis theologica” of the protection of human life in the Church’s penal legislation was reaffirmed (II.1.). However, the Author criticises the lack of similar protection of life in the situation of euthanasia and assisted suicide, although in both cases – conception and natural death – the same legal good is at stake (II.3.). According to the Author, it is clear that canonical abortion is a common delict (III.1.). However, by aggravating the penalty for abortion for the cleric, the ecclesiastical legislator has also introduced the aggravated figure of the offence of abortion into Latin criminal law (III.3.). The Author regrets that, on the occasion of the reform, the expression “matre non excepta” in can. 2350 § 1 CIC 1917 was not reinstated in the description of the delictual action. Indeed, against the background of secular legislation, it would have been appropriate to regulate explicitly the question of the canonical penal liability of the mother (III.2.).en
dc.identifier.doihttps://doi.org/10.15633/acan.21104
dc.identifier.urihttp://hdl.handle.net/123456789/731
dc.language.isopl
dc.publisherUniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
dc.relation.ispartofAnnales Canonici 21 (2025) 1 • s. 47-60
dc.rightsAttribution 4.0 Internationalen
dc.rights.urihttp://creativecommons.org/licenses/by/4.0/
dc.subjectaborcja
dc.subjectkan. 1397 § 2 i 3 CIC po reformie z 2021
dc.subjectkan. 1450 § 2 CCEO po reformie z 2023
dc.titleAborcja w ustawodawstwie karnym papieża Franciszka (I): „ratio legis”, czyli dobro prawnie chronione oraz znamię sprawcy przestępstwa
dc.typearticle
Pliki
Kolekcje
Artykuły