Ekspiacyjna ofiara Chrystusa za grzechy (Hbr 9, 11–28) oraz powinność wyrównania krzywd w relacjach międzyludzkich (Łk 19, 8; Dz 16, 35–39)

Uproszczony widok
dc.contributor.authorWitkowski, Stanisław
dc.date.accessioned2024-11-06T12:11:01Z
dc.date.available2024-11-06T12:11:01Z
dc.date.issued2024
dc.description.abstractArtykuł składa się z dwóch części, z których pierwsza jest bardziej rozbudowana, druga zaś stanowi jedynie jej praktyczne dopowiedzenie. Rdzeń niniejszego opracowania opiera się na ofierze Chrystusa, która dokonała się raz na zawsze. Jej trwałym skutkiem jest darowanie win, przystęp do Boga, oczyszczenie sumień. Autor Listu do Hebrajczyków przypomina najpierw starotestamentowy system ofiarniczy, który nie osiągał swego celu ani nie dokonywał ontologicznej przemiany człowieka. Dopiero Chrystus stał się skutecznym mediatorem w tym dziele. Jako spadkodawca, Jezus Chrystus wszedł z własną krwią do nieba, dokonał ekspiacji za grzechy i obdarzył ludzi wiecznym dziedzictwem. Z kolei winy zaciągnięte wobec bliźnich „wołają” o wyrównanie szkód. To, czego człowiek nie mógł dokonać względem Boga, może teraz urzeczywistnić wobec bliźnich, którym zadał rany.pl
dc.description.number3
dc.description.volume28
dc.identifier.doihttps://doi.org/10.15633/ps.28308
dc.identifier.urihttp://hdl.handle.net/123456789/612
dc.language.isopl
dc.publisherUniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
dc.relation.ispartofPolonia Sacra t.28 nr3, Kraków (2024) s. 157-180
dc.rightsAttribution 4.0 Internationalen
dc.rights.urihttp://creativecommons.org/licenses/by/4.0/
dc.subjectekspiacja
dc.subjectkrew kozłów i cielców
dc.subjectofiara Chrystusa
dc.subjectraz na zawsze
dc.subjectwyrównanie krzywd
dc.titleEkspiacyjna ofiara Chrystusa za grzechy (Hbr 9, 11–28) oraz powinność wyrównania krzywd w relacjach międzyludzkich (Łk 19, 8; Dz 16, 35–39)
dc.typearticle
Pliki
Kolekcje
Artykuły