Przeglądaj wg Autor "Urban, Jacek"

Teraz wyświetlane 1 - 2 z 2
  • Miniatura
    Pozycja
    Starania kard. Karola Wojtyły o uznanie kultu królowej Jadwigi sprawowanego „od niepamiętnych czasów” (1967–1974)
    (Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie, 2024) Urban, Jacek
    Pierwszy proces krakowski w sprawie beatyfikacji królowej Jadwigi Andegaweńskiej (1374–1399) zakończył się w 1950 roku przekazaniem akt do watykańskiej Kongregacji Obrzędów. Proces prowadzono drogą zwyczajną „super fama virtutum et miraculorum”. W ocenie komisji historycznej Kongregacji Obrzędów przeprowadzenie procesu drogą zwyczajną wymagało wielu źródeł, co nie jest łatwe do wykazania w przypadku kandydata na ołtarze żyjącego w odległej przeszłości. Podjęto próby uzupełnienia dokumentacji, ale daremne. Strona watykańska postulowała, żeby raczej obrać drogę wykazania kultu „od niepamiętnych czasów”. Tę ideę podjął ks. kard. Karol Wojtyła w 1967 roku. Do przeprowadzenia kwerend w archiwach europejskich wyznaczył archiwistę z Archiwum Kurii Metropolitalnej w Krakowie ks. Czesława Skowrona, a Wydziałowi Duszpasterskiemu Kurii Metropolitalnej w Krakowie polecił przeprowadzić badania ankietowe we wszystkich diecezjach polskich na temat wizerunków królowej Jadwigi czczonych w kościołach. Kwerendy przeprowadzone przez ks. Skowrona doprowadziły do odkrycia wielu nieznanych dokumentów, a wyniki ankiet wykazały obecność około 150 wizerunków królowej Jadwigi w kościołach, z czego połowa przedstawiała ją z aureolą nad głową. Zebrane dane zostały zestawione przez dr Małgorzatę Matusek. Na początku 1974 roku kard. Wojtyła na podstawie opracowanego materiału ogłosił, że królowa Jadwiga w każdym stuleciu była czczona jak święta. Ta deklaracja była ważnym punktem odniesienia dla dalszego procedowania sprawy jej beatyfikacji. Nie byłoby to wtedy możliwe bez determinacji i zaangażowania kard. Wojtyły.
  • Miniatura
    Pozycja
    Z dziejów Kościoła krakowskiego w XIX i XX wieku
    (Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie Wydawnictwo Naukowe, 2023) Urban, Jacek
    Jeszcze w połowie XVIII wieku diecezja krakowska obejmowała teren o powierzchni 53 tys. km kw. Obecnie zajmuje 8,1 tys. km kw., a więc zaledwie jedną siódmą część dawnego terytorium. Diecezja krakowska licząca sobie w połowie XVIII wieku 7 archidiakonatów, dziś została sprowadzona do jednego dawnego archidiakonatu – krakowskiego. W XVIII wieku w granicach diecezji krakowskiej było około tysiąca parafii, a po stu latach redukcji było ich zaledwie 44. To dlatego pierwszy rozdział prezentowany w monografii zajmuje się zmianami granic i terytorium diecezji sprowadzonej w trzeciej ćwierci XIX wieku do poziomu wikariatu apostolskiego. Odnowa diecezji nastąpiła dopiero w roku 1880. W kolejnych tekstach autor zajmuje się centralnymi instytucjami diecezjalnymi takimi jak kapituła katedralna, seminarium duchowne, Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jagiellońskiego, kuria biskupia, Dom Księży Emerytów i relacjami między nimi w rożnych periodach czasowych XIX i XX wieku. Jest kilka tekstów odnoszących się do biskupów krakowskich (kard. Albin Dunajewski, kard. Jan Puzyna, kard. Adam S. Sapieha). Autor podjął się także prezentacji duchowieństwa Krakowa w okresie międzywojennym. Życie religijne znalazło wyraz w tekstach o przeżywaniu Roku Świętego 1826, ponadto o życiu liturgicznym kapituły katedralnej w okresie okupacji niemieckiej, a także w rozdziale o duszpasterstwie turystycznym w Tatrach od roku 1957. Dzieje życia zakonnego reprezentuje tekst o powrocie jezuitów do Krakowa w roku 1868 i o początkach sióstr albertynek za życia ich założycielki (do 1940). W monografii jest omówienie jednego dekanatu (dekanat żywiecki) i jednej parafii (Dzianisz). Poszczególne rozdziały monografii to pojedyncze kamienie do mozaiki dziejów diecezji krakowskiej w dwu minionych stuleciach.