Przeglądaj wg Autor "Rozkrut, Tomasz"

Teraz wyświetlane 1 - 3 z 3
  • Miniatura
    Pozycja
    Centralne instytucje wymiaru sprawiedliwości Kościoła według konstytucji apostolskiej papieża Franciszka „Praedicate Evangelium”
    (Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie, 2022-12-30) Rozkrut, Tomasz
    Od zakończenia soboru watykańskiego II kolejni biskupi rzymscy podejmowali się reformyKurii Rzymskiej. W 1967 roku uczynił to Paweł VI na mocy konstytucji apostolskiej Regimini Ecclesiae universae. W 1983 roku po promulgowaniu posoborowego kodeksu prawa kanonicznego podobnej reformy dokonał Jan Paweł II, ogłaszając w roku 1988 konstytucję apostolską Pastor bonus. W ślad za nimi poszedł również papież Franciszek, który zreformował aparat administracyjny Stolicy Apostolskiej na mocy konstytucji apostolskiej o Kurii Rzymskiej i jej służbie Kościołowi Praedicate Evangelium, która obowiązuje od 5 czerwca 2022 roku. Preambuła najnowszej konstytucji apostolskiej, jak i sformułowane zasady i kryteria służby w Kurii Rzymskiej ukazują ewangelicznego ducha reformy, którym winny być przepojone wszelkie jednostki kurialne, w tym instytucje sprawiedliwości. Zwyczajnymi instytucjami sprawiedliwości Kurii Rzymskiej są nadal: Penitencjaria Apostolska, Najwyższy Trybunał Sygnatury Apostolskiej i Trybunał Roty Rzymskiej, wzajemnie od siebie niezależne. Dokument zawiera doprecyzowania natury teologicznej i formalnoprawnej usprawniające prace kurialnych instytucji i ukierunkowujące je na „wspomaganie następcy Piotra w sprawowaniu jego najwyższego urzędu pasterskiego dla dobra i w służbie Kościoła powszechnego i Kościołów partykularnych”.
  • Miniatura
    Pozycja
    Synod Biskupów instytucją promującą synodalność w wymiarze powszechnym
    (Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie, 2024) Rozkrut, Tomasz
    Podejmując temat roli i znaczenia Synodu Biskupów we współczesnym Kościele, także jako o instytucji promującej synodalność w wymiarze powszechnym, należy wskazać, że mamy do czynienia z instytucją kościelną, która w roku 2025, będzie świętować nie tylko sześćdziesiąt lat swojego istnienia, ale przede wszystkim faktycznego i owocnego oraz dynamicznego funkcjonowania. W tym kontekście warto zaznaczyć, że jest ona ciągle dostosowywana do dynamicznej eklezjologii posoborowej i że w przekonaniu papieża Franciszka od czasu soboru watykańskiego II poprzez zgromadzenia Synodu Biskupów doświadczaliśmy w sposób bardzo intensywny konieczności oraz piękna „wspólnego wędrowania”. W tych słowach urzędującego biskupa rzymskiego mamy przywołanie tego, czym ma być każdy synod, bowiem łacińskie słowo synodus nie oznacza nic innego, jak „kroczyć razem”. Z tego powodu ojciec święty od początku swojej posługi Piotrowej zwraca szczególną uwagę na Synod Biskupów, ufając, że będzie się on rozwijał, by jeszcze lepiej sprzyjać dialogowi i współpracy biskupów między sobą i z biskupem Rzymu. Do ożywienia tego dzieła – przypomina – konieczne jest silne przekonanie, że wszyscy pasterze są ustanowieni, by służyć świętemu ludowi Bożemu, do którego sami należą na mocy sakramentu chrztu. Co więcej, podejmowane decyzje Franciszek ukazuje w relacji do magisterium Jana Pawła II i zgodnie z życzeniem wyrażonym wiele lat temu przez polskiego papieża pragnie szukać „takiej formy sprawowania prymatu, która nie odrzucając bynajmniej istotnych elementów tej misji, byłaby otwarta na nową sytuację”. Biskup Rzymu widzi konieczność dowartościowania, ale i doskonalenia instytucji Synodu Biskupów, będącego cennym dziedzictwem soborowym i wyrazem kolegialności, co podkreślali Paweł VI i Jan Paweł II. Synodalność pozostaje bowiem „drogą, której Pan Bóg oczekuje od Kościoła w trzecim tysiącleciu”.
  • Miniatura
    Pozycja
    Zawieranie małżeństwa kanonicznego przez osobę dotkniętą schizofrenią. Analiza problematyki w aspekcie medyczno-psychologicznym, teologiczno-prawnym i duszpasterskim
    Stokłosa-Bieniara, Dorota; Rozkrut, Tomasz; Saj, Marek; Węgrzyn, Bogdan
    Każdy człowiek pragnie spotkania z drugim człowiekiem, tym jedynym, wyjątkowym, z którym można iść wspólnie poprzez życie w imię miłości. Miłość jest człowiekowi dana a zarazem zadana do realizacji. Jednym z najtrudniejszych egzaminów w życiu człowieka jest egzamin z miłości. „ Kochać pomimo” jest poniekąd wykładnią tegoż egzaminu. Wymienione elementy, które tworzą ważna podstawę duszpasterską dla prowadzonych badań, są dla nich również ważnym punktem wyjścia. Małżeństwo z osobą dotkniętą schizofrenią jest przykładem takiegoż egzaminu, tym trudniejszego, gdyż egzaminatorem nie jest tylko osoba wybrana, ale przede wszystkim dzieci, oraz rodzina i otoczenie. Człowiek dotknięty schizofrenią, tak samo jak każdy inny człowiek, posiada swoje prawa wynikające z faktu bycia osobą. Doświadcza także różnych trudności często wykraczających poza jego możliwości poznawcze, a w chwilach „rzutu” choroby zatraca własną tożsamość. Jednakże mimo tego, też pragnie kochać i być kochanym, ma swoje marzenia dotyczące własnej rodziny, które w okresach remisji próbuje realizować. Niniejsza rozprawa podejmuje tematykę zawarcia małżeństwa przez osobę zdrową z osobą doświadczoną schizofrenią. Myślą przewodnią jest nauczanie Jana Pawła II o Miłości Miłosiernej wynikającej z bezinteresownego daru z siebie. Przedstawiona w rozdziale pierwszym natura schizofrenii jest medyczną wykładnią tegoż schorzenia zawierającą jej rodzaje, objawy i leczenie. Uzupełnienie tejże wiedzy poprzez psychologiczne podejścia do schorzenia znajdujące się w rozdziale drugim, umożliwia zrozumienie teologiczno-prawnego aspektu rozważanego zagadnienia. Zwieńczający rozprawę rozdział czwarty dotyka schizofrenii jako problemu duszpasterskiego, który jest nie lada wyzwaniem dla realizacji miłości wiążącej się z bezinteresownym darem samego siebie.