Przeglądaj wg Autor "Ostafiński, Witold"
Teraz wyświetlane 1 - 3 z 3
Wyników na stronę
Opcje sortowania
- PozycjaIdeał świętości bł. Karoliny Kózki na podstawie kazań opublikowanych w latach 1987-2018Kucharski, Zbigniew; Ostafiński, Witold; Dec, Ignacy; Szewczyk, LeszekW niniejszej dysertacji zostało podjęte zagadnienie ideału świętości bł. Karoliny Kózki na podstawie kazań opublikowanych w latach 1987-2018. W pierwszym rozdziale przedstawiono teologiczne podstawy świętości ze szczególnym zwróceniem uwagi na zagadnienie powszechnego powołania do świętości. W rozdziale drugim została przybliżona sylwetka bł. Karoliny Kózki (1898-1914), uwzględniając w sposób szczególny jej życie i męczeńską śmierć. W trzecim rozdziale przedstawiono historię rozwoju jej kultu. W czwartym rozdziale ukazano relacyjny wymiar jej świętości wyeksponowany w przepowiadaniu kaznodziejskim. W piątym rozdziale została przybliżona kwestia świętości bł. Karoliny w narracji kaznodziejskiej. W analizowanym materiale kaznodziejskim ideał świętości bł. Karoliny odzwierciedla się w podstawowych wartościach chrześcijańskiej duchowości takich jak miłość Boga i bliźniego, poświecenie, służebne oddanie się Bogu i bliźnim. Ideał ten staje się ciągle aktualny, stanowi inspirację i zachętę do kształtowania cnót duchowych oraz wzmocnienia więzi z Bogiem. Przeprowadzone badania prowadzą do następujących wniosków: we wczesnym okresie propagowania kultu akcentowano przede wszystkim treści związane z obroną cnoty czystości i jej męczeństwem; w późniejszym okresie zaczęto skupiać się na bogactwie jej pozytywnych cech osobowościowych; w miarę rozwoju kultu coraz częściej bł. Karolina była ukazywana jako wzór dla młodzieży w aspekcie całego jej życia, szczególnie zaangażowania w życie parafii; uniwersalizm postaci bł. Karoliny przyczynił się do popularyzacji jej świętości w duszpasterstwie młodzieży męskiej i żeńskiej.
- PozycjaJa to my, my to ty”. O komunikacji między bliźniakami(Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie Wydawnictwo Naukowe, 2021) Ostafiński, WitoldCelem artykułu jest ukazanie specyficznego i zagadkowego zjawiska komunikacji oraz więzi między bliźniakami, a także ich relacji ze światem zewnętrznym. W tekście przytoczono liczne przykłady historii bliźniąt opisywanych przez badaczy, którzy dzięki zastosowaniu metody studium przypadku stworzyli ich rzetelne portrety psychologiczne z odniesieniem do kwestii socjologicznych. Najważ-niejszym wnioskiem wynikającym z artykułu jest fakt, że bliźnięta lepiej komunikują się ze sobą niż ze światem zewnętrznym. Posiadają również doskonale wykształcony język komunikacji niewerbalnej. Mogą mieć jednak problemy z przyswajaniem wzorców porozumiewania się istotnych dla danej grupy społecznej. Bliźniacza więź wzbudza emocje, fascynację, zapytania, a ich wzajemna miłość zasługuje na miano wyjątkowej.
- PozycjaKsiądz Kazimierz Pszon (1933-2005) jako kaznodziejaRakoczy, Bartosz; Ostafiński, Witold; Twardy, Jan; Nabywaniec, StanisławNiniejsza rozprawa prezentuje księdza Kazimierza Pszona (1933-2005) jako kaznodzieję. W pierwszym rozdziale przedstawiono jego życie, formację i działalność kaznodziejską. W rozdziale drugim przybliżona została problematyka biblijna i dogmatyczna podejmowana w jego kaznodziejskim dorobku. W trzecim rozdziale poruszono problematykę liturgiczną i mistagogiczną. W rozdziale czwartym ukazane zostały zagadnienia moralne i egzystencjalne poruszane w analizowanych kazaniach. W piątym rozdziale przybliżone zostało miejsce i rola exemplum (kaznodziejskich przykładów), stanowiących przedmiot badania niniejszej dysertacji. Analizowany materiał badawczy, liczący 288 kazań, odzwierciedla z jednej strony jego warsztat kaznodziejski ks. Kazimierza Pszona, z drugiej zaś przedstawia jego sylwetkę jako kaznodziei, kapłana i duszpasterza. Przeprowadzone badania prowadzą do następujących wniosków: kazania ks. Kazimierza Pszona świadczą o jego wysokiej kulturze retorycznej głoszonego słowa Bożego, czego wyrazem był prosty, klarowny język, kreatywny język dostosowany do słuchaczy; jako kaznodzieja był opanowany, wrażliwy, okazujący szacunek swoim słuchaczom; formując ewangeliczne orędzie identyfikował się ze słuchaczami czyniąc siebie samego słuchaczem słowa Bożego i depozytariuszem misji wprowadzania wartości chrześcijańskich w przestrzeń codziennego życia; jako dobry i obowiązkowy kaznodzieja spełniał swoją posługę z pasją i zamiłowaniem do głoszenia słowa Bożego, traktując ją nie jako ciężar, ale powołanie, misję, wyróżnienie w pracy dla chwały Bożej i dla zbawienia ludzi.